Zastanawiam się czy ta oczywistość i codzienność spotkania, otwartość ludzi na innych nie przejawia się nawet w architekturze. Przecież najważniejszym elementem każdego domu w Litochoro jest… taras. Balkon, weranda, loggia, czy jakieś inne miejsce na zewnątrz, gdzie stoi stół i krzesła. Domy są w mieście bardzo rożne, ale ten element jest w każdym, w niezliczonej zresztą ilości realizacji. Czasami takie miejsce ulokowane jest na dachu, oczywiście pod jakimś daszkiem, bo wyżej jest  większa szansa na ruch powietrza w czasie  letnich upałów. Życie w Litochoro toczy się przede wszystkim na zewnątrz, a domy w o wiele mniejszym stopniu izolują człowieka od świata zewnętrznego. Nie mają przestrzeni pośrednich, korytarzy, przedpokojów czy wiatrołapów, wchodzi się bezpośrednio do pokoju albo kuchni.
Litochoro nie urzeka architekturą swoich budynków od pierwszego wejrzenia. Nie wygląda jak Paleo Panteleimonas albo wioski w Zagori, które mogłyby robić za skansen. Z pewnością jest miastem żywym, bogatym inwencją swoich mieszkańców, różnymi ich potrzebami i zmiennym gustem. Jednak wszystkie (!) domy w mieście mają dachy z czerwonej dachówki. Nie większość z nich, wszystkie. To nadaje styl i jedność urbanistyczną. Z góry miasto rzeczywiście wygląda jak placek z truskawkami, wyrażenie z początku tekstu nie było jakąś kwiecistą metaforą. Poza tym domy są bardzo rożne. Niektóre zachowują cechy  stylu tradycyjnego, czyli kamienne ściany z ozdobnymi listwami drewnianymi, rozmieszczonymi w jakby przypadkowych miejscach; chociaż obecność tych elementów niekoniecznie świadczy, że budynek jest stary, bo wiele nowych domów też jest budowanych w ten sposób. Są w Litochoro domy otynkowane na biało, całkiem sporo jest też bloków mieszkalnych, chociaż zupełnie nie przypominają one tych na Ursynowie, są o wiele mniejsze i tak wkomponowane w miejskie otoczenie, że trudno je rozpoznać. Wszystkie te domy mają jedną cechę: są w niebywały sposób rozczłonkowane, mają niezliczoną ilość elementów różnej wysokości, przybudówek, daszków i okapów. Wzrok ma się na czym zaczepić i z nieustającą przyjemnością błąkam się czasami po wąskich zaułkach, odkrywając coraz to nowe perełki.
Oddzielnym tematem są przydomowe ogródki. Inwencja i zmysł estetyczny mieszkańców najlepiej przejawia się chyba w tych ulotnych elementach, wymagających nieustannej troski. Ogródki są małe, ale wszelka roślinność po prostu z nich wybucha, wielką ilością, egzotycznych dla mnie, kwiatów, drzew i krzewów. Czasami dominujące są donice różnej wielkości, przypadkowo, jakby od niechcenia, poustawiane, niektóre do złudzenia przypominają pitosy z Pałacu Minosa w Knossos.