Kiedy kilka dni temu przebiegałem trasę razem z Helen, postanowiliśmy podzielić tę przygodę na dwa dni. Teoretycznie z bardzo praktycznego powodu oszczędzania sił i zmniejszania ryzyka poruszania się w nocy. Ale kiedy drugiego dnia wystartowaliśmy kilka minut po 5 rano z Agia Roumeli  zdałem sobie sprawę, że prawdziwym powodem była chęć przeżycia całego dnia na trasie. A właściwie dnia powiększonego o kawałek nocy. O piątej rano, w lutym na Krecie jest jeszcze całkowicie ciemno. Za Agia Roumeli zaczyna się najtrudniejszy, najmniej znany, ale teraz wiem, że najpiękniejszy odcinek całego przejścia. Zaczyna się od największego podejścia – 500 metrów do góry z samej plaży, przez las z tysiącem zakrętów coraz mniej widocznych im wyżej podchodziliśmy, bo z jednej strony coraz mniej osób dociera tak wysoko, a z drugiej w zimie ogromna ilość skał stacza się na ścieżkę utrudniając nawigację.  Na tym odcinku są strome  klify, trasa kilka razy przebiega blisko krawędzi, są nawet na stałe zainstalowane liny asekuracyjne dla mniej odpornych na przepaście osób. Oglądanie tego wszystkiego w świetle czołówek było dodatkowym niesamowitym przeżyciem. Takie światło lampy na głowie wydobywa z nicości tylko fragmenty rzeczywistości, wzrok skupia się na tym co widać wyraźnie, z lekka rejestrując to co ledwo widoczne nieco dalej i zgadując tylko to, co jest gdzieś poza granicami światła. Jednak w większej skali widać znacznie więcej. Horyzont jest już widoczny, zarys gór we wszystkich kierunkach da się zauważyć i niebo coraz bardziej świeci na wschodzie, zapowiadając nadejście dnia. Obserwowanie tego jak rodzi się dzień, robi się coraz jaśniej i cieplej, świat przez chwilę jest prawie zupełnie czerwony, po czym nabiera najbardziej intensywnych kolorów, dochodzi południe i rzeczywistość nieco blaknie, chociaż w lutym raczej nie ma upału, po kilku godzinach zbliża się zmierzch i powtarza się spektakl z czerwienią, a my wciąż biegniemy przez kolejne zatoki i półwyspy dodawało do horyzontalno-wertykalnego wymiaru ten trzeci – czasowy.