Niedzielny start głównego dystansu 30 km (i wszystkich pozostałych) zlokalizowany jest również w Petrilo ale w innej jego części, chyba ważniejszej, bo budynków jest tu więcej, a baza zawodów i meta znajdują się na dużym placu między budynkiem dawnej szkoły a kościołem. Początek trasy pokrywa się w dużym stopniu z sobotnim verticalem. Tyle tylko, że zaczynamy po drugiej stronie doliny, więc na początek musimy zbiec na dół i przebiec przez rzekę.  Do siedmiuset metrów przewyższenia z verticala dodajemy extra 100 na początek. Do tego podbieg nie kończy się gdzieś na zboczu jak wczoraj, biegniemy dalej do góry, aż na sam szczyt Tsimi. To daje 1000 metrowy podbieg na początek, a wszystko na odcinku około 8 km! To się nazywa zacząć zawody z przytupem.
Ze zdziwieniem obserwuję, że nie idzie mi tak dobrze jak wczoraj. Nie biegnę już wszystkich stromych odcinków, z trudnością utrzymuję się tuż za moją biegową partnerką Panagiotą i rozpaczliwie próbuję oszczędzać siły na zbiegi. Zawody Argithea Skyrace reklamowane były czasami jako bieg sześciu szczytów. W żaden sposób nie mogę się tych sześciu szczytów doliczyć, wydaje mi się że jest ich znacznie więcej, albo znacznie mniej, ale rachuba jest nieco trudna, bo w kilku przypadkach nie wbiegamy na same wierzchołki, trawersując strome zbocza. W mojej pamięci pozostały właściwie tylko dwa potężne masywy: ten początkowy Tsimi, z  1000-metrowy podbiegiem i Voutsikaki (2154) na 20-tym kilometrze zawodów, z krótkim ale absurdalnie stromym podejściem. Między nimi rozciągał się bardzo biegowy, 12-kilometrowy, stosunkowo płaski (skoro moja Strava twierdzi, że najniższa punkt w tej sekcji położona jest na wysokości 1472 m) odcinek otwartej przestrzeni z cudownymi widokami we wszystkich kierunkach i nieskończoną ilością odcieni zieloności. Ścieżki są miękkie, czasami to tylko trawa wystrzyżona w miejscu gdzie przebiega nasza trasa, biegniemy zatem jakby po wielkiej łące.   Dobrze, że kilku fotografów ulokowało się właśnie w tym miejscu, mamy piękną pamiątkę z zawodów.